DE WEEK VAN

Bezichtigen

De week van lijkt me wel een leuke titel voor een wekelijks blog over het wel en wee van een (aankoop)makelaar aan de Costa Blanca. Maar maak ik daarvoor wel genoeg voor mee? Die gedachte bracht me terug naar Nederland. Daar beleef je als makelaar veel meer gekke dingen dan hier. Daar kwam ik regelmatig in situaties terecht die op zijn zachts gezegd bijzonder waren. Soms grappig, maar ook wel eens pijnlijk of bedreigend. In veruit de meeste gevallen waren het leuke onschuldige voorvallen. Mooie verhalen voor op verjaardagen. Een voorbeeld? Nou deze bijvoorbeeld. Één van de heel erg onschuldige, die vaak wel tot discussie leidde.

Team man of team vrouw?

Een verlaten echtgenote weigerde het huis op te ruimen voor een bezichtiging zodat je struikelde over het speelgoed, de keuken niet goed zichtbaar was door de hoeveelheid afwas en etenswaren en iedereen kon zien hoeveel was je hebt met een sleep kleine kinderen.

Wat mij betreft had ze overigens wel een punt. Meneer had een nieuwe liefde gevonden en was elders. Zij moest haar mooie onder architectuur gebouwde villa verlaten met drie kleine kinderen. En dan ook nog een halve dag poetsen en opruimen voor elke bezichtiging?

Uiteraard is het huis toch binnen een korte termijn verkocht aan mensen die prima door de rommel heen konden kijken. Zie mijn vorige blog over Woningpresentatie in Spanje

Over verjaardagen gesproken

Als je als makelaar naar een verjaardag of ander feestje gaat ben je meteen de klos. Je krijgt het ene na het andere horror verhaal over het aan- of verkopen van een huis. Iedereen wil weten wat de woningmarkt gaat doen. Oftewel: wordt mijn huis meer waard. En uiteraard wil iedereen advies en of je mening.

Hoeveel je huis waard is? Wat de gek ervoor geeft. Niet helemaal waar natuurlijk, maar wel een kern van waarheid. Nog een voorbeeld van jaren geleden in Nederland. Alkmaar om precies te zijn.

Nog een voorbeeld

In een populaire straat aan de rand van de stad verkocht ik een huis voor een belachelijk hoge prijs. Ik heb het nu over een tijd dat dat nog niet normaal was. De koper woonde in Zuid Afrika en had het huis niet bezichtigd, maar een ‘vertegenwoordiger’ gestuurd. Hij bood een heel stuk over de vraagprijs omdat hij er zeker van wilde zijn dat het huis niet aan een ander werd verkocht. Hij moest en zou het hebben.

De koper was een bejaarde man die als kind met zijn ouders naar Zuid Afrika was vertrokken. Nu, aan het eind van zijn leven, wilde hij terug naar Nederland. En niet alleen naar Nederland maar naar het huis waar hij geboren is en de eerste jaren van zijn leven heeft gewoond. Precies, dat huis!

 

Je voelt hem aankomen. De rest van de straat werd helemaal dol. Als ze dat bedrag voor hun huis konden krijgen dan wilde ze ook wel verkopen.

Maar ja, we hebben niet allemaal een huis dat wordt begeerd door een rijke man die het persé wil hebben.

Dat vind ik een mooie eindzin en daar laten we het bij. Fijne week!

Dirkje